[ ENGLISH BELOW ]
Een stil protest,
zacht van karakter,
groot van formaat.
Eens stond hier een voetbal kooi. Jarenlang speelde de jeugd uit de omgeving hier, tot op een dag deze speelplaats verdween om zo plaats te maken voor huizen die hier ooit gebouwd zouden gaan worden. Wat overbleef was grond omringd door treurige bouwhekken. Weken verstreken en veranderden maanden. Zwerfafval ontsierde het onkruid wat inmiddels de verloren ruimte had overgenomen. De wilde natuur omheid als een stukje niemandsland.
Waarom het één weghalen voor iets wat nog zo lang op zich laat wachten? Waarom geen tussentijdse oplossing waarbij de buurt ook gebruik van kan maken in de vorm van een park, moestuin of ander soort speelplek? Waarom zo laten vepauperen? Vragen die rond gingen in de buurt.
Vele ideeën passerde de revue voor tijdelijke invullingen van dit stukje niets, maar niks kwam daadwerkelijk van de grond.. Totdat mijn oog viel op het troosteloz hek… Ik kon stiekem de natuurlijke wildgroei ( zonder de afval dan ) wel waarderen,maar dat hek…. waarom stond het daar zo treurig? Omdat het al eigendom was van iemand? Kon dat dan niet estischer afgeschermd worden?
En zo ontstond bij het idee om in plaats van met de grond, juist met het hek aan de slag te gaan.
Voor dat ik het doorhad, had ik een lettertype ontworpen die precies paste in het grid van het hek.
En begon ik met witte wil te knopen in het hek, gaande weg uitvinden hoe het precies moest. een paar uur per dag, 3 weken aaneen. Achteraan beginnend, bij de D van Playground, letter voor letter naar voren werkend en de hoek om…
Self initiated silent protest in the Schilderswijk ( The Hague ) back in September 2016, using white wool on a fence creating the sentence “This used to be my playground”.
This location used to be a playground for kids, but it had been demolished about two years prior to this. In the mean time the field surrounded by these lovely fences was serving as a public garbage belt, waiting for houses to be build on.
2016
project ingredients :
white wool +
fence